Barst
30th October 2006, 03:46
Groot-Brittannië / Islam en integratie opeens niet meer taboe
De Britten voeren, enigszins achterlopend bij andere landen in West-Europa, eindelijk ’hun’ islamdiscussie.
Oud-minister Jack Straw (Labour) liet onlangs in de pers weten dat hij liever heeft dat vrouwen tijdens een gesprek hun sluier oplichten. Niet de merendeels afkeurende reacties hierop van moslimorganisaties waren een verrassing, maar het feit dat hij werd bijgevallen door zijn hooggeplaatste partijgenoten.
Sinds zijn ontslag als minister van buitenlandse zaken behoort Straw niet meer tot de kerngroep, maar evengoed liet ook premier en partijleider Tony Blair zich kritisch uit over de nikaab. Beoogd troonopvolger Gordon Brown noemde de noodzaak goed Engels te leren en de beginselen van de Britse rechtsstaat te onderschrijven. Na hen riep de ene na de andere Labourparlementariër of bewindspersoon op tot het afrukken van de sluier. Sommigen autochtone Britten vatten dat letterlijk op, en in verschillende steden kwam het tot gewelddadigheden rondom moskeeën. De link met het debat was snel gelegd.
Echt schrikken voor moslimorganisaties was het toen Ruth Kelly, de minister die gaat over religieuze gemeenschappen, aankondigde dat de regering de relaties met een aantal van hen grondig gaat herzien. De clubs die extremisme actief proberen aan te pakken in hun gemeenschap kunnen rekenen op financiële steun, anderen die daarover vaag blijven krijgen geen cent meer. Aanleiding voor Kelly was onder meer de weigering van de Britse Moslimraad om de jaarlijkse holocaust-herdenking bij te wonen, en de ergernis over de kritiek van moslimorganisaties op de oorlog in Irak.
Synchroon met het debat loopt de zaak rondom Aishah Azmi, de onderwijsassistente in Yorkshire, die haar nikaab niet wil afdoen in de klas. Maar zij is alleen het vleesgeworden symbool van een discussie over integratie die merkwaardig lang op zich deed wachten in Groot-Brittannië.
De vraag dringt zich op waarom het debat over integratie door moslims nu wel kan worden gevoerd. Weekblad The Economist wijt het aan de verijdelde aanslagen op vliegvelden in juli, die de overheid deed beseffen dat er nog steeds potentiële levende bommen in de moslimgemeenschap rondlopen. Hoe tolerant moet de regering nog zijn tegenover groeperingen die vijandig staan jegens de Britse manier van leven. Hoe onredelijk is het om te verlangen dat leden van alle minderheden integreren?
Die vragen hadden echter ook eerder gesteld kunnen worden, zoals in andere West-Europese landen wel gebeurde.
Sunny Hundal, hoofdredacteur van het tijdschrift Asian in Media en commentator van onder meer The Guardian, heeft wel enkele verklaringen. ,,Nadat Jack Straw zijn opmerkingen maakte over de sluier reageerden moslimleiders te fel en te veel vanuit het defensief. Daardoor gooiden ze olie op het vuur, want in een democratie moet je een debat wel gewoon kunnen voeren.’’
Maar Hundal voert nog een reden aan dat wat jaren taboe was nu opeens wel bespreekbaar is: één van politiek-tactische aard. ,,Labour vond al dat het debat te lang was uitgesteld, en nu de moslimstem toch is verloren dankzij de oorlog in Irak, proberen ze die van de witte arbeidersklasse terug te winnen.’’
Niet dat het debat nu gaat over waar het over zou moeten gaan, aldus Hundal. ,,De aanval op de sluier is een populistische zet richting de witte bevolking. Echt belangrijke thema’s, zoals de slechte resultaten van Aziatische jongeren op school, die blijven liggen.’’
Trouw, 30-10-2006
De Britten voeren, enigszins achterlopend bij andere landen in West-Europa, eindelijk ’hun’ islamdiscussie.
Oud-minister Jack Straw (Labour) liet onlangs in de pers weten dat hij liever heeft dat vrouwen tijdens een gesprek hun sluier oplichten. Niet de merendeels afkeurende reacties hierop van moslimorganisaties waren een verrassing, maar het feit dat hij werd bijgevallen door zijn hooggeplaatste partijgenoten.
Sinds zijn ontslag als minister van buitenlandse zaken behoort Straw niet meer tot de kerngroep, maar evengoed liet ook premier en partijleider Tony Blair zich kritisch uit over de nikaab. Beoogd troonopvolger Gordon Brown noemde de noodzaak goed Engels te leren en de beginselen van de Britse rechtsstaat te onderschrijven. Na hen riep de ene na de andere Labourparlementariër of bewindspersoon op tot het afrukken van de sluier. Sommigen autochtone Britten vatten dat letterlijk op, en in verschillende steden kwam het tot gewelddadigheden rondom moskeeën. De link met het debat was snel gelegd.
Echt schrikken voor moslimorganisaties was het toen Ruth Kelly, de minister die gaat over religieuze gemeenschappen, aankondigde dat de regering de relaties met een aantal van hen grondig gaat herzien. De clubs die extremisme actief proberen aan te pakken in hun gemeenschap kunnen rekenen op financiële steun, anderen die daarover vaag blijven krijgen geen cent meer. Aanleiding voor Kelly was onder meer de weigering van de Britse Moslimraad om de jaarlijkse holocaust-herdenking bij te wonen, en de ergernis over de kritiek van moslimorganisaties op de oorlog in Irak.
Synchroon met het debat loopt de zaak rondom Aishah Azmi, de onderwijsassistente in Yorkshire, die haar nikaab niet wil afdoen in de klas. Maar zij is alleen het vleesgeworden symbool van een discussie over integratie die merkwaardig lang op zich deed wachten in Groot-Brittannië.
De vraag dringt zich op waarom het debat over integratie door moslims nu wel kan worden gevoerd. Weekblad The Economist wijt het aan de verijdelde aanslagen op vliegvelden in juli, die de overheid deed beseffen dat er nog steeds potentiële levende bommen in de moslimgemeenschap rondlopen. Hoe tolerant moet de regering nog zijn tegenover groeperingen die vijandig staan jegens de Britse manier van leven. Hoe onredelijk is het om te verlangen dat leden van alle minderheden integreren?
Die vragen hadden echter ook eerder gesteld kunnen worden, zoals in andere West-Europese landen wel gebeurde.
Sunny Hundal, hoofdredacteur van het tijdschrift Asian in Media en commentator van onder meer The Guardian, heeft wel enkele verklaringen. ,,Nadat Jack Straw zijn opmerkingen maakte over de sluier reageerden moslimleiders te fel en te veel vanuit het defensief. Daardoor gooiden ze olie op het vuur, want in een democratie moet je een debat wel gewoon kunnen voeren.’’
Maar Hundal voert nog een reden aan dat wat jaren taboe was nu opeens wel bespreekbaar is: één van politiek-tactische aard. ,,Labour vond al dat het debat te lang was uitgesteld, en nu de moslimstem toch is verloren dankzij de oorlog in Irak, proberen ze die van de witte arbeidersklasse terug te winnen.’’
Niet dat het debat nu gaat over waar het over zou moeten gaan, aldus Hundal. ,,De aanval op de sluier is een populistische zet richting de witte bevolking. Echt belangrijke thema’s, zoals de slechte resultaten van Aziatische jongeren op school, die blijven liggen.’’
Trouw, 30-10-2006