PDA

Bekijk de volledige versie : Zoek de verschillen...


Barst
19th February 2005, 22:48
Spot the differences


On Sunday, George Bush arrives in Europe, seeking to build bridges after the Iraq conflict. But despite the charm offensive, several other issues divide the US and Europeans. Mark Tran explains


Iran

Britain, France and Germany are attempting to rein in Iran's supposed nuclear ambitions through negotiation. Discussions between the three European countries and Tehran ended last week, and further talks are planned.
The US and Israel are sceptical that such talks will bear fruit - but, in contrast to more mixed signals from Washington, the UK has ruled out the use of force. While Europe favours jaw-jaw, relations between the US and Iran are in a downward spiral. Iran, which has accused the US of flying spy drones over its nuclear sites, has formed a mutual self-defence pact with Syria.


Climate change

The US refuses to abide by the Kyoto protocol on curbing the greenhouse gases that cause global warming. The pact came into effect this week, and all the EU countries have ratified it. Apart from the US, the only other countries with mature economies not signing up to Kyoto are Australia and Monaco.

The US, which generates around a quarter of the world's greenhouse gas pollution, maintains that abiding by Kyoto would damage its economic growth. Again, the UK is with Europe on this one, and not with the US. Tony Blair said last weekend that he would do his "damnedest" to bring the world's biggest polluter on board.


Nato

The German chancellor, Gerhard Schröder, last week confounded the US when he said Nato was "no longer the primary venue where transatlantic partners discuss and coordinate strategies" on areas such as Iraq. Mr Schröder called for a rethink of the 56-year old alliance, and a broadening of Europe's dialogue with Washington.

However, the US sees no need for any big changes in an organisation in which it is the dominant military partner, and which has served its members well in the past.


Arms for China

The US is stewing over the EU's decision to lift an arms embargo imposed in 1989 after the brutal suppression of pro-democracy demonstrations in Tiannamen square.

Washington argues that EU sales would allow China to upgrade weapons it could use against Taiwan, and fears a worst case scenario in which US forces could come under fire from European weapons if America defends Taiwan.

US senators have warned that they might introduce legislation blocking military cooperation with European allies. The EU says ending the embargo is part of an attempt to reintegrate China into the international community.


International criminal court

The US refuses to recognise the ICC on the grounds that its officials and military personnel could end up in front of the court, which was created to deal with genocide, war crimes and crimes against humanity.

The court would be the natural venue to hear about alleged crimes against humanity occurring in Darfur, Sudan. But in its desire to deny any legitimacy to the ICC, the US has been lobbying for the Darfur atrocities to be referred anywhere but the international criminal court.

Apparently, it has suggested that Darfur could be brought under the remit of the existing UN tribunal for the genocide in Rwanda or else come under a new tribunal altogether.


Aid

The chancellor, Gordon Brown, is pushing strongly for an international finance facility (IFF) that would double global aid to $100m (£52.8m) through the sale of bonds on international markets. No way, says the US.

As the US treasury undersecretary, John Taylor, said dismissively in early February: "Not only does the IFF not work for the United States, we don't need the IFF." Mr Taylor also said he was "not convinced" by Mr Brown's other proposal - that the International Monetary Fund revalue some of its huge gold reserves to today's prices as a way of allowing some poor countries' debts to be written off its balance sheet.


Guardian Unlimited, 18-02-2005

Barst
21st February 2005, 01:45
Bush komt Europa voor zich winnen


Het bezoek van Bush aan Europa kan al niet meer stuk. De Europese leiders zijn zo blij dat de Amerikaanse president met uitgestoken hand op hen af komt, dat ze alle onmin van de laatste jaren willen vergeten.


Poeslief, met het hoofd af en toe koket schuin, verscheen George Bush vrijdag op de Vlaamse televisie. Een paar seconden eerder was hij nog geïrriteerd geweest dat de interviewster al begonnen was voordat hij het in de gaten had. Hij herstelde zich snel en professioneel ontvouwde hij zijn liefste glimlach.

Gladjes gleed hij langs de vragen heen, met complimenten voor Europa, voor de Belgische chocola en voor de mooie ogen van de interviewster. En steeds keerde hij terug naar die zoete glimlach. Alsof hij weer op campagne is.

Dat is het beeld dat Europa de komende dagen te zien krijgt van de Amerikaanse president. Bush is op campagne om nu ook de Europeanen voor zich te winnen. De leiders van Europa, verzameld in de Navo en in de Europese Unie, lijken merendeels al gewonnen te zijn. Het feit dat Bush op zijn eerste buitenlandse bezoek sinds zijn herverkiezing naar Europa gaat, heeft indruk gemaakt. De West-Europeanen, die traditioneel niets moeten hebben van Republikeinse presidenten, hebben zich erbij neergelegd dat Bush nog eens vier jaar aan de macht zal zijn.

De West-Europeanen kiezen nu eieren voor hun geld: het heeft geen zin om te blijven kibbelen over Irak, over China, over Iran, over klimaatverandering, over steun aan vliegtuigfabrieken, over staal en wat al niet meer. Dankbaar grijpt Europa het thema aan dat Bush aanreikt: eigenlijk zijn we het eens over wat we willen met de wereld, vrede, veiligheid, democratie en voorspoed. Laten we ons concentreren op de grote doelen en de ruzies over de middelen even vergeten. Dat kan een paar dagen lang mooie plaatjes opleveren van eensgezindheid aan beide kanten van de Atlantische Oceaan.

Maar het is meer dan een show. De Atlantische wereld vertoont een opmerkelijke zendingsdrang. Zowel de Amerikanen als de Europeanen wìllen iets met de wereld.

Ze zijn niet tevreden met hun verworvenheden thuis, ze willen die ook breed verspreiden over de aardbol. Dat is geen vanzelfsprekendheid in andere delen van de wereld. De opkomende machten China, India en Brazilië zijn vooral met zichzelf bezig. Een gearriveerde macht zoals Japan stuurt voor het fatsoen wel geld en hulp de wereld in, maar laat het daar bij.

Hoe anders is de praktijk in Amerika en West-Europa. Wat er ook gebeurt in de wereld, er komt op zijn minst commentaar uit Washington. Daar zijn we aan gewend geraakt. Maar Europa wil niet achterblijven. Als drie parlementariërs in Cambodja het leven zuur wordt gemaakt in eigen land, dan geeft ook de Europese Unie een bezorgde verklaring uit. Ook dat begint gewoon te worden.

Het grote verschil is dat de Amerikanen hun woorden op eigen houtje kracht kunnen bijzetten met soldaten. Europa is daar nauwelijks toe in staat. Met als gevolg dat verklaringen uit Brussel maar weinig indruk maken op halsstarrig gewelddadige landen. Daar heeft Europa genoeg van. Nu is ook de Europese Unie begonnen met de opbouw van een eigen militaire tak. Voorlopig bestaat die uit vrijwillige samenwerking van lidstaten in zogenoemde strijdgroepen die overal ter wereld moeten kunnen optreden in, zoals dat heet, het hele geweldspectrum. Ook Europa wil uiteindelijk hard kunnen slaan.

Vooralsnog is Europa aangewezen op overredingskracht en verleidingskunst. Zoals nu met Iran, dat verdacht veel werk maakt van kernenergie. De drie Europese groten Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland trachten Iran met beloften van geld en handel af te houden van kernraketten. De Verenigde Staten kijken ongeduldig toe, zonder veel vertrouwen in beloften van Irans religieuze leiders.

Dat Amerikaanse ongeduld baart zorgen in Europa. Niet omdat de VS zelf meteen een nieuwe oorlog beginnen, wel omdat Israël die klus voor zijn rekening zou kunnen nemen. Zoals Israël in de jaren tachtig een kerncentrale in Irak met welgemikte bommen uitschakelde. President Bush sloot dat donderdag op een persconferentie niet uit. ,,Als ik leider van Israël was en ik hoorde sommige verklaringen van de Iraanse ajatollahs, dan zou ik ook bezorgd zijn over een Iran met een kernwapen. Omdat Israël onze bondgenoot is, en we ons sterk verplicht hebben om Israël te helpen, zullen we Israël ondersteunen als zijn veiligheid wordt bedreigd.''

Dat soort woorden helpt ons niet verder met Iran, klaagt Europa. Okee, zal Bush deze week antwoorden, laat maar zien wat jullie met onderhandelen kunnen bereiken, maar ik hou alle mogelijkheden achter de hand.

Ook op andere twistpunten met Europa geeft Bush maar weinig toe. Zoals over het verdrag van Kyoto om iets minder broeikasgassen de lucht in te blazen. Europa heeft jaren lopen leuren met dat verdrag om handtekeningen te verzamelen, maar Bush blijft weigeren. De komende dagen zullen de Europese regeringsleiders Bush er niet langer mee lastig vallen. ,,We hebben geen illusies meer dat we de president of het Amerikaanse Congres zover kunnen krijgen dat ze het verdrag van Kyoto zullen ratificeren'', klinkt het in de Europese wijk van Brussel. ,,Dus gooien we het over een andere boeg''.

Als Bush morgenavond komt eten bij de Europese Commissie, zal commissievoorzitter Barroso de eigen ideeën van Bush over vermindering van broeikasgassen ter sprake brengen. Want Bush wil graag praten over de ontwikkeling van nieuwe technologie die de uitstoot kan beperken. Daar gelooft hij in, als rechtgeaarde, optimistische Amerikaan; niet in dat sombere Europese gejammer dat we allemaal een stapje terug moeten doen.

Wat Barroso tijdens dat diner hoopt te bereiken, is nog niet duidelijk. Wellicht stuurt hij er op aan om ooit een aparte overeenkomst tussen Europa en de VS te sluiten, een akkoord waarin het woord Kyoto taboe is. ,,Als we van beide kanten erkennen dat er een ernstig probleem met het klimaat is, dan zijn we een stap verder'', meent een hoge EU-diplomaat.

Ook bij andere geschilpunten probeert Europa nu praktische oplossingen te vinden. Confrontatie met de VS levert niets op, heeft de ruzie over Irak geleerd. ,,We richten ons op dingen die we samen met de Amerikanen kunnen doen'', aldus de EU-diplomaat. ,,Want je kunt eigenlijk geen enkel belangrijke kwestie bedenken die gebaat is bij een slechte transatlantische verhouding.''

Veel onderwerpen kunnen alleen maar worden aangestipt. Bush heeft maar 90 minuten beschikbaar voor de regeringsleiders van de EU. De eurocommissarissen krijgen tijdens hun diner ook 90 minuten met Bush. Dat lijkt erg weinig, maar in Brussel zijn ze er content mee. ,,Dat is veel meer dan we normaal krijgen'', zegt de ervaren diplomaat. ,,Bovendien kun je in anderhalf uur veel zeggen. Met deze president hoef je ook geen lange discussies aan te gaan over de nuances van resoluties. Het is voldoende de onderwerpen globaal aan te snijden.''


Bush' programma

President Bush, die gisteravond in Brussel is aangekomen, gaat vandaag eerst voor een ritueel bezoek naar koning Albert en naar premier Verhofstadt. Vanmiddag houdt hij een toespraak over Europees-Amerikaanse betrekkingen. Vanavond komt de Franse president Chirac bij hem eten in de Amerikaanse ambassade. Morgenochtend praat hij met de regeringsleiders van Navo-landen. De meeste aanwezigen rijden dan naar de Europese wijk om Bush nog eens te ontmoeten in EU-verband. 's Avonds eet hij bij de eurocommissarissen. Woensdag vliegt hij naar Mainz om te praten met de Duitse kanselier Schröder, ook al heeft hij hem dinsdag al twee keer gezien. De reis eindigt in het Slovaakse Bratislava, waar Bush zijn Russische collega Poetin ontmoet.


Trouw, door Frans Dijkstra, 21-02-2005