Barst
10th July 2004, 00:58
Laatste oud-strijder Eerste Wereldoorlog overleden
BRUSSEL - Emile Brichard, de laatste oud-strijder van de Eerste Wereldoorlog en ex-renner, is overleden. Hij was 104.
Vorig week nog werd Brichard, naar aanleiding van de passage van de Tour in België, geïnterviewd door Het Nieuwsblad. Hij was immers de oudste nog levende Tour-deelnemer. Brichard reed mee in de Tour van 1926.
,,Slaven waren we'', zei hij. ,,Op je zesde, zevende moest je al helpen met werken. Want in een gezin van zeven, met vader als enige kostwinner, had je het niet breed. Wij wasten ons met de vijf kinderen in hetzelfde water. Het ergste was de oorlog van 1914-'18, ik was veertien. We zijn met het hele gezin te voet naar Nederland gevlucht, en dan met de boot, de Sussex, naar Engeland gevaren, terwijl ik nog nooit de zee had gezien. We hebben er een jaar gewoond. Ik maakte er soldatenlaarzen.''
In de laatste maanden van de Eerste Wereldoorlog belandde Brichard in een oorlogshospitaal, Océan, in De Panne. Verpleger was hij er. ,,Alle huizen in de buurt waren platgegooid, het hospitaal was een verzameling tenten. We verdienden 25 centiem per dag, we kregen één brood per dag voor vier soldaten, iets waterachtigs dat soep voorstelde en sliepen op stro. C'était malheureux! De hel was het, die zes of zeven maanden. En met het ouder worden zie je die beelden allemaal terugkomen. Soldaten met afgerukte ledematen, afschuwelijke schotwonden, ratten die aan de wonden knaagden.'
Brichard redde het, ging na de oorlog in de steenkoolmijn werken, richtte later een likeurstokerij en -winkel op en zou drie keer trouwen. En hij reed mee in de Tour van 1926.
,,Oh, wat waren de wegen in mijn jonge jaren slecht. Liefst 5.745 kilometer stonden er op het menu, in zeventien ritten. De langste Tour aller tijden.'' Maar lang hield hij het niet uit: al in de eerste rit, Evian-Mulhouse, gaf hij op. ,,Tja, het was andere koek dan vandaag, hoor.'' Wat ging er fout? De col de la Faucille (ook in de Tour van dit jaar op het programma) bleek een heuse col, maar daar had Brichard geen ervaring mee. ,,Zowel in de beklimming als in de afdaling reed ik twee keer lek.''
Dus moest hij zijn reservebanden van zijn schouder halen en het euvel zelf herstellen. Tien kilometer voor de finish gaf hij op, toen hij op de velgen reed, want alle banden waren aan flarden gegaan.
09/07/2004 (vwf)
©Copyright De Standaard
BRUSSEL - Emile Brichard, de laatste oud-strijder van de Eerste Wereldoorlog en ex-renner, is overleden. Hij was 104.
Vorig week nog werd Brichard, naar aanleiding van de passage van de Tour in België, geïnterviewd door Het Nieuwsblad. Hij was immers de oudste nog levende Tour-deelnemer. Brichard reed mee in de Tour van 1926.
,,Slaven waren we'', zei hij. ,,Op je zesde, zevende moest je al helpen met werken. Want in een gezin van zeven, met vader als enige kostwinner, had je het niet breed. Wij wasten ons met de vijf kinderen in hetzelfde water. Het ergste was de oorlog van 1914-'18, ik was veertien. We zijn met het hele gezin te voet naar Nederland gevlucht, en dan met de boot, de Sussex, naar Engeland gevaren, terwijl ik nog nooit de zee had gezien. We hebben er een jaar gewoond. Ik maakte er soldatenlaarzen.''
In de laatste maanden van de Eerste Wereldoorlog belandde Brichard in een oorlogshospitaal, Océan, in De Panne. Verpleger was hij er. ,,Alle huizen in de buurt waren platgegooid, het hospitaal was een verzameling tenten. We verdienden 25 centiem per dag, we kregen één brood per dag voor vier soldaten, iets waterachtigs dat soep voorstelde en sliepen op stro. C'était malheureux! De hel was het, die zes of zeven maanden. En met het ouder worden zie je die beelden allemaal terugkomen. Soldaten met afgerukte ledematen, afschuwelijke schotwonden, ratten die aan de wonden knaagden.'
Brichard redde het, ging na de oorlog in de steenkoolmijn werken, richtte later een likeurstokerij en -winkel op en zou drie keer trouwen. En hij reed mee in de Tour van 1926.
,,Oh, wat waren de wegen in mijn jonge jaren slecht. Liefst 5.745 kilometer stonden er op het menu, in zeventien ritten. De langste Tour aller tijden.'' Maar lang hield hij het niet uit: al in de eerste rit, Evian-Mulhouse, gaf hij op. ,,Tja, het was andere koek dan vandaag, hoor.'' Wat ging er fout? De col de la Faucille (ook in de Tour van dit jaar op het programma) bleek een heuse col, maar daar had Brichard geen ervaring mee. ,,Zowel in de beklimming als in de afdaling reed ik twee keer lek.''
Dus moest hij zijn reservebanden van zijn schouder halen en het euvel zelf herstellen. Tien kilometer voor de finish gaf hij op, toen hij op de velgen reed, want alle banden waren aan flarden gegaan.
09/07/2004 (vwf)
©Copyright De Standaard