Barst
11th February 2005, 15:22
Sociaal overleg (1+2)
De echte PS moet nu opstaan
Het nationaal sociaal-overlegmodel heeft gefaald. Het heeft zijn tijd gehad. Het baarde een ontwerp van sociaal akkoord dat vooral de verdienste had dat het er was en de sociale vrede min of meer bewaarde. Maar dat was het dan ook. Het was er, maar het miste elk perspectief. Het bood geen oplossing voor de economische neergang van België, integendeel. En het liet nauwelijks slaagkansen over voor het nakende overleg over het loopbaaneinde.
Maar zelfs dat ontwerpakkoord was een brug te ver voor het FGTB, het Waalse ABVV. En dus ligt de bal nu bij de federale regering. Alle andere sociale partners en regeringspartijen roepen haar op het akkoord onverkort op te leggen aan de bedrijfstakken. Het FGTB zegt aan de PS dat die partij de regering moet verplichten meer loonstijgingen toe te laten en de overurenregeling nog verder terug te schroeven.
De keuze is aan de PS. Zij is de machtigste partij in de coalitie. Zij moet nu maar eens tonen of ze een toekomstgerichte visie heeft dan wel de slaafse volgeling is van het economisch-suïcidale FGTB.
Heeft u gisteren ook de advertentie gezien op bladzijde 12 van deze krant? Daarin prijst het PS-bolwerk bij uitstek, Henegouwen, zich aan als de regio van de toekomst waar ,,creativiteit, vernieuwing, verbeelding en ondernemingsgeest'' de sleutelwoorden zijn. Is dat publicitaire prietpraat? Misschien niet. Het is de taal van de tweede PS. Een taal die aansluit bij het Toekomstcontract voor Wallonië dat al een aantal jaren op papier staat. Het is de taal van de nieuwe technocraten in de PS, onder wie de minister van Economie van het Waals Gewest, Jean-Claude Marcourt. Die liet het studiebureau McKinsey Wallonië vergelijken met andere Europese regio's met een even dramatisch industrieel verleden die er wél bovenop geraakt zijn. Die studie roept op om de verouderde mentaliteit overboord te gooien, te investeren in onderzoek en onderwijs, en het verouderd reglementair, administratief en fiscaal kader te moderniseren. Het klinkt als de boodschap die PS-voorzitter Elio Di Rupo poogde te geven toen hij kort voor de verkiezingen Vlaamse ondernemers bij zich riep.
Als die andere PS bestaat, moet ze nu rechtstaan.
Marcourt zegt dat Wallonië zijn eigen krachten moet aanwenden om uit de problemen te raken. Niet wachten op België of Vlaanderen. Eigen beleid moet de zaak rechttrekken. Dat was ook de filosofie van Wallonië toen het in de jaren zestig economische autonomie vroeg, als tegenhanger van de culturele autonomie die Vlaanderen wenste. Vlaanderen heeft die economische autonomie succesvol gebruikt, Wallonië nog niet. Maar dat kan veranderen. Met een Wallonië en een PS die zelf keuzes durven maken en die durven kijken naar de elementen waarmee vooruitgang geboekt kan worden, in plaats van zich te concentreren op datgene waardoor men iets zou kunnen verliezen, zijn zaken te doen.
Zo'n zelfbewust Wallonië zal misschien zelf ook meer autonomie vragen, of zal minstens België niet langer tegenhouden om mee te stappen in de internationale economische en sociale trends. Misschien krijgt Vlaanderen dan zelfs wat minder behoefte om voortdurend meer autonomie te vragen.
Met zo'n Wallonië, met die andere PS, zijn zaken te doen. Met de oude PS niet. Straks blijkt welke PS de macht heeft.
08/02/2005 Door Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard
Di Rupo steunt loonakkoord: ,,Anders dreigt de regionalisering van het sociaal overleg''
BRUSSEL - Geen onzekerheid, geen avontuur, zegt PS-voorzitter Elio Di Rupo. En dus steunt zijn partij het loonakkoord dat maandag werd afgeschoten door het ABVV en vooral zijn FGTB. Maar, zegt Di Rupo aan de FGTB: als we dit loonakkoord niet steunen, dreigt de apocalyps.
DE regering moet het loonakkoord uitvoeren zoals het na weken en maanden van moeizaam onderhandelen werd bereikt. Die boodschap verspreidde PS-voorzitter Elio Di Rupo gistermiddag. Een luide ,,oef'' was hoorbaar op het kabinet van bevoegd minister Freya Van den Bossche (SP.A).
Voor Di Rupo is het niet evident om het akkoord zo duidelijk te steunen. Tenslotte heeft vooral zijn FGTB het akkoord verworpen. Di Rupo strijkt zijn vakbondsafgevaardigden met zijn communicatie dus tegen de haren.
Daar heeft de PS-voorzitter zijn redenen voor: zo bewijst hij Vlaanderen en omstreken dat het niet klopt dat de PS en de vakbond hetzelfde zijn. Zo verkalkt is de PS al lang niet meer. Di Rupo geeft ook het signaal dat de PS er is voor alle werknemers en dus niet alleen voor de werknemers die aangesloten zijn bij de FGTB. Net zoals de SP.A al lang communiceert dat de partij niet alleen opkomt voor de arbeider die bij de socialistische vakbond is aangesloten.
Belangrijker nog is dat de PS-voorzitter grote sociale onrust vreest als het loonakkoord aan diggelen ligt. In Wallonië is het immers al een tijdje onrustig.
Hoe kalmeert de voorzitter de FGTB? Door erop te wijzen dat het verwerpen van het loonakkoord nog erger is dan het aanvaarden. ,,Het gaat erom dat we ons sociaal model moeten redden. De PS moet haar verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat de relaties tussen werkgevers en werknemers goed blijven - zeker nu we voor een moeilijk debat staan over de eindeloopbaan.''
En dan, om heel Wallonië pas echt schrik aan te jagen, zegt Di Rupo: ,,Zonder loonakkoord geven we de aanhangers van de regionalisering van het sociaal overleg extra munitie.'' Daar is de PS als de dood voor. Allicht zou zelfs de SP.A, zonder nationaal loonakkoord, gaan pleiten voor de regionalisering van het overleg.
Wat er dan gebeurt, is vreselijk, zo schetst Di Rupo: meer onzekerheid voor de werknemers, meer concurrentie tussen het noorden en het zuiden van België en vooral: het einde van de federale sociale zekerheid.
Di Rupo stelt wel twee voorwaarden. De werkgevers moeten hun engagementen nakomen (het tegendeel zou onzinnig zijn) en de regering moet de minderinkomsten van de sociale zekerheid door dit akkoord compenseren (ook dat is geen forse eis, zoveel minderinkomsten zijn er absoluut niet).
De kans dat het kernkabinet het loonakkoord vanmorgen bevestigt, is dus groot. Zelfs morrelen aan punten en komma's is niet zonder gevaar. Tenslotte zou dat een beloning zijn voor de vakbond die zijn achterban niet kon overtuigen. Bovendien zouden volgend gelijkaardige onderhandelingen dan wel erg moeilijk zijn. Welke werkgevers- of werknemersorganisatie zou nog compromissen slikken als het verzet van één enkele partner het akkoord kan doen wijzigen?
09/02/2005 Bart Dobbelaere en Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard
De echte PS moet nu opstaan
Het nationaal sociaal-overlegmodel heeft gefaald. Het heeft zijn tijd gehad. Het baarde een ontwerp van sociaal akkoord dat vooral de verdienste had dat het er was en de sociale vrede min of meer bewaarde. Maar dat was het dan ook. Het was er, maar het miste elk perspectief. Het bood geen oplossing voor de economische neergang van België, integendeel. En het liet nauwelijks slaagkansen over voor het nakende overleg over het loopbaaneinde.
Maar zelfs dat ontwerpakkoord was een brug te ver voor het FGTB, het Waalse ABVV. En dus ligt de bal nu bij de federale regering. Alle andere sociale partners en regeringspartijen roepen haar op het akkoord onverkort op te leggen aan de bedrijfstakken. Het FGTB zegt aan de PS dat die partij de regering moet verplichten meer loonstijgingen toe te laten en de overurenregeling nog verder terug te schroeven.
De keuze is aan de PS. Zij is de machtigste partij in de coalitie. Zij moet nu maar eens tonen of ze een toekomstgerichte visie heeft dan wel de slaafse volgeling is van het economisch-suïcidale FGTB.
Heeft u gisteren ook de advertentie gezien op bladzijde 12 van deze krant? Daarin prijst het PS-bolwerk bij uitstek, Henegouwen, zich aan als de regio van de toekomst waar ,,creativiteit, vernieuwing, verbeelding en ondernemingsgeest'' de sleutelwoorden zijn. Is dat publicitaire prietpraat? Misschien niet. Het is de taal van de tweede PS. Een taal die aansluit bij het Toekomstcontract voor Wallonië dat al een aantal jaren op papier staat. Het is de taal van de nieuwe technocraten in de PS, onder wie de minister van Economie van het Waals Gewest, Jean-Claude Marcourt. Die liet het studiebureau McKinsey Wallonië vergelijken met andere Europese regio's met een even dramatisch industrieel verleden die er wél bovenop geraakt zijn. Die studie roept op om de verouderde mentaliteit overboord te gooien, te investeren in onderzoek en onderwijs, en het verouderd reglementair, administratief en fiscaal kader te moderniseren. Het klinkt als de boodschap die PS-voorzitter Elio Di Rupo poogde te geven toen hij kort voor de verkiezingen Vlaamse ondernemers bij zich riep.
Als die andere PS bestaat, moet ze nu rechtstaan.
Marcourt zegt dat Wallonië zijn eigen krachten moet aanwenden om uit de problemen te raken. Niet wachten op België of Vlaanderen. Eigen beleid moet de zaak rechttrekken. Dat was ook de filosofie van Wallonië toen het in de jaren zestig economische autonomie vroeg, als tegenhanger van de culturele autonomie die Vlaanderen wenste. Vlaanderen heeft die economische autonomie succesvol gebruikt, Wallonië nog niet. Maar dat kan veranderen. Met een Wallonië en een PS die zelf keuzes durven maken en die durven kijken naar de elementen waarmee vooruitgang geboekt kan worden, in plaats van zich te concentreren op datgene waardoor men iets zou kunnen verliezen, zijn zaken te doen.
Zo'n zelfbewust Wallonië zal misschien zelf ook meer autonomie vragen, of zal minstens België niet langer tegenhouden om mee te stappen in de internationale economische en sociale trends. Misschien krijgt Vlaanderen dan zelfs wat minder behoefte om voortdurend meer autonomie te vragen.
Met zo'n Wallonië, met die andere PS, zijn zaken te doen. Met de oude PS niet. Straks blijkt welke PS de macht heeft.
08/02/2005 Door Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard
Di Rupo steunt loonakkoord: ,,Anders dreigt de regionalisering van het sociaal overleg''
BRUSSEL - Geen onzekerheid, geen avontuur, zegt PS-voorzitter Elio Di Rupo. En dus steunt zijn partij het loonakkoord dat maandag werd afgeschoten door het ABVV en vooral zijn FGTB. Maar, zegt Di Rupo aan de FGTB: als we dit loonakkoord niet steunen, dreigt de apocalyps.
DE regering moet het loonakkoord uitvoeren zoals het na weken en maanden van moeizaam onderhandelen werd bereikt. Die boodschap verspreidde PS-voorzitter Elio Di Rupo gistermiddag. Een luide ,,oef'' was hoorbaar op het kabinet van bevoegd minister Freya Van den Bossche (SP.A).
Voor Di Rupo is het niet evident om het akkoord zo duidelijk te steunen. Tenslotte heeft vooral zijn FGTB het akkoord verworpen. Di Rupo strijkt zijn vakbondsafgevaardigden met zijn communicatie dus tegen de haren.
Daar heeft de PS-voorzitter zijn redenen voor: zo bewijst hij Vlaanderen en omstreken dat het niet klopt dat de PS en de vakbond hetzelfde zijn. Zo verkalkt is de PS al lang niet meer. Di Rupo geeft ook het signaal dat de PS er is voor alle werknemers en dus niet alleen voor de werknemers die aangesloten zijn bij de FGTB. Net zoals de SP.A al lang communiceert dat de partij niet alleen opkomt voor de arbeider die bij de socialistische vakbond is aangesloten.
Belangrijker nog is dat de PS-voorzitter grote sociale onrust vreest als het loonakkoord aan diggelen ligt. In Wallonië is het immers al een tijdje onrustig.
Hoe kalmeert de voorzitter de FGTB? Door erop te wijzen dat het verwerpen van het loonakkoord nog erger is dan het aanvaarden. ,,Het gaat erom dat we ons sociaal model moeten redden. De PS moet haar verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat de relaties tussen werkgevers en werknemers goed blijven - zeker nu we voor een moeilijk debat staan over de eindeloopbaan.''
En dan, om heel Wallonië pas echt schrik aan te jagen, zegt Di Rupo: ,,Zonder loonakkoord geven we de aanhangers van de regionalisering van het sociaal overleg extra munitie.'' Daar is de PS als de dood voor. Allicht zou zelfs de SP.A, zonder nationaal loonakkoord, gaan pleiten voor de regionalisering van het overleg.
Wat er dan gebeurt, is vreselijk, zo schetst Di Rupo: meer onzekerheid voor de werknemers, meer concurrentie tussen het noorden en het zuiden van België en vooral: het einde van de federale sociale zekerheid.
Di Rupo stelt wel twee voorwaarden. De werkgevers moeten hun engagementen nakomen (het tegendeel zou onzinnig zijn) en de regering moet de minderinkomsten van de sociale zekerheid door dit akkoord compenseren (ook dat is geen forse eis, zoveel minderinkomsten zijn er absoluut niet).
De kans dat het kernkabinet het loonakkoord vanmorgen bevestigt, is dus groot. Zelfs morrelen aan punten en komma's is niet zonder gevaar. Tenslotte zou dat een beloning zijn voor de vakbond die zijn achterban niet kon overtuigen. Bovendien zouden volgend gelijkaardige onderhandelingen dan wel erg moeilijk zijn. Welke werkgevers- of werknemersorganisatie zou nog compromissen slikken als het verzet van één enkele partner het akkoord kan doen wijzigen?
09/02/2005 Bart Dobbelaere en Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard