Barst
17th September 2006, 03:39
Uiterst-rechts: Bloed, bodem, eer en stommiteiten
De mannen met vuisten die dromen van Hitler en een zuiver ras, heetten tot enkele jaren geleden 'radicale militanten' voor de Vlaams-nationalistische zaak. Nu zijn ze 'bietekwieten', al hebben ze oorlogswapens in de kelder. Aan de extreme rechterzijde ontpopten de stoottroepen zich tot ongeleide projectielen.
VLAAMS Belang lijkt definitief van de haak. De vorige week gearresteerde rechts-radicale militairen fantaseerden erover om niet alleen de ,,allochtone oproerkraaier'' Dyab Abu Jahjah, maar ook Filip Dewinter om te brengen. Die neonazi's van Bloed, Bodem, Eer en Trouw (BBET) konden dus niets te maken hebben met de partij. De advocaten van de verdachten en Vlaams Belang besloten eensgezind: dit zijn geschifte wapenfreaks met een uit de hand gelopen hobby.
Ook het gerechtelijk onderzoek gaat de laatste dagen die richting uit, na spectaculaire berichten over de vondst van 400 wapens, gaande van boksijzers tot Uzi-machinegeweren. ,,Cafépraat'', zo bestempelt het parket die moordplannen. Zelfs de antifascisten van Blokwatch en Blokbuster zien de arrestanten tot niet veel meer in staat dan geïsoleerd geweld, het in elkaar slaan van een gekleurde passant of een blanke volksgenoot met de verkeerde ideeën. De neonazi's hebben daarin een reputatie te verdedigen. Maar de gerechtelijke actie getuigt toch van een gezonde voorzorg. Met de nodige motivatie en een Uzi zijn er niet veel labiele gekken nodig om een drama aan te richten.
Toch is het politieke verhaal daarmee niet rond. Er is niet eens een lang geheugen nodig om te weten dat Vlaanderen altijd zijn radicaal-rechtse stoottroepen heeft gehad. Vroeger kregen ze onderdak in de ideologisch niet zo nauw kijkende herberg van het Vlaams-nationalisme. Dat ze nu afdrijven naar criminaliteit, ongericht geweld en wapenhandel, geeft aan dat er iets is veranderd in de uiterst-rechtse franje van de Vlaamse politiek.
Taboes
Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael dacht aan clubjes als BBET toen hij begin deze maand voorstelde om racistische organisaties te verbieden. Maar dan kende die Dewael ons nog niet, aldus 'Paul Kruger', een pseudoniem van de BBET-woordvoerder. ,,Uit angst voor maatschappelijk ostracisme en gerechtelijke vervolging zal (nagenoeg) iedereen binnen de lijntjes van het toelaatbare kleuren'', liet hij via het internet weten. ,,Alleen querulanten als uw BBET-redactie zullen obstinaat de taboes trotseren.''
Een paar dagen later, op 7 september, bleek dat niet helemaal grootspraak te zijn. Toen arresteerde de politie anderhalf dozijn rechts-radicalen met BBET-connecties, vooral militairen. Sindsdien is 'Kruger' verdwenen uit cyberspace - volgens een sympathisant zit hij nu ook in de nor.
Tot nu toe voelde 'Kruger' zich veilig. Niemand kon BBET wat doen, want het was geen klassieke ledenorganisatie, wel een website (die nu op non-actief staat) en een tijdschrift, met daaromheen een losse groep lezers en sympathisanten. De club organiseerde ook informatieavonden, herdacht de hoogdagen van het Derde Rijk en de geboortedag van Adolf Hitler, en organiseerde reisjes, vooral naar Duitsland, om nazi-plekken te bezoeken of deel te nemen aan extreem-rechtse betogingen.
Schimmig
BBET is zo schimmig als de rest van het veelkleurige rechts-radicale milieu in Vlaanderen. Het is een afsplitsing van een afsplitsing, die haar oorsprong vindt in het internationale skinheadmilieu van Blood & Honour. Hitler blijft hun voorbeeld in hun strijd om het Arische ras ruiver te houden. (zie kader)
Die stromingen inspireren zich graag op Amerikaans, Duits of Brits ideeëngoed, maar ze zijn veel meer dan alleen importproducten. Ze stammen uit de rechterkant van het Vlaams-nationalisme, waar al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog een revanchistische, extreem-rechtse subcultuur heerst. Die omvatte verbitterde collaborateurs, maar ook fascisten die het autoritaire solidarisme van hun in 1940 vermoorde leider Joris Van Severen voortzetten.
In de brede Vlaamse Beweging konden zij altijd op veel begrip rekenen. Ze waren tenslotte 'idealisten' die het goed meenden met Vlaanderen. En ze vormden een interessante electorale reserve voor politici als Johan Sauwens (CD&V), die er tot in 2001 geen graten in zag om de gewezen Oostfrontsoldaten van het Sint-Maartensfonds op te zoeken.
Die zeer gefragmenteerde nationalistische rechterzijde verwachtte veel van het Vlaams Blok. Rechtse Vlaams-nationalistische verenigingen leverden de partij trouwens tot vandaag toe haar structurele ruggengraat. Maar haar groei dwong haar tot een getemperd discours. Zo vervreemdde de rechterzijde van de partij. De opportunistische sympathie van Vlaams Belang voor de joodse gemeenschap in Antwerpen, vindt ze zelfs kortweg verraad.
Bij de gespierde organisaties van extreem-rechts kwam dat verraad hard aan. Eerst mochten ze het vuile werk voor het Belang opknappen, nu wil de partij niet meer met hen gezien worden. Het was al eerder eens gebeurd, met de Vlaamse Militanten Organisatie (VMO), de ordedienst van de jonge Volksunie. De politieke hooligan en neonazi Bert Eriksson maakte er de Vlaamse Militanten Orde van. Die tweede VMO maakte naam toen ze in 1973 met een lamentabele actie de stoffelijke resten van Cyriel Verschaeve uit Oostenrijk terughaalde. Hugo Schiltz noemde hen ,,wandluizen''. In 1983 werd de VMO als privé-militie buiten de wet gesteld. Ze kreeg in het begin van de jaren negentig een opvolger, het Odal Actiecomité, nog altijd met Eriksson als peetvader.
Toen stond Blood & Honour Vlaanderen op, met de steun van de laatste figuren van Odal. Niet langer oudere mannen met een buikje leverden het voetvolk, maar jongelui, tieners en twintigers met kaalgeschoren hoofden. Zoals andere radicale groepjes zijn ze gemarginaliseerd. Structurele banden met het Belang hebben ze niet meer, ook niet volgens Blokwatch en Blokbuster, maar er zijn natuurlijk nog wel contacten. Ten minste één van de arrestanten van vorige week, Gert P. uit Zonhoven, is al jaren een actief partijlid.
Processen
Zo belandt Vlaams Belang in een lastige spagaat, vooral de oude rechterzijde ervan. ,,Het Vlaams Belang neemt geen afstand van radicale groepen'', zo omschrijft Roeland Raes de evenwichtsoefening, ,,wel van groepen waar we geen gezag over hebben, die gratuite uitspraken doen over wat ze allemaal gaan doen, dingen die wij niet wensen''.
Raes (72) weet waarover hij spreekt. Deze laatste mohikaan van de oude garde hield altijd de erfenis van Van Severen in ere, was een graag geziene gast bij het Sint-Maartensfonds, steunde de VMO en richtte het radicale Voorpost op, waarvan hij nog altijd het tijdschrift Revolte leidt. En hij heeft met twee BBET-verdachten gemeen dat hij een cliënt van advocaat Piet Noë is. Want Raes moet zich voor de rechtbank verantwoorden wegens negationisme, nadat hij op de Nederlandse tv zijn twijfels had geventileerd over de Holocaust. Die uitspraken kostten hem onder meer zijn senatorschap, maar nooit distantieerde de partij zich van hem. Hij is gecoöpteerd lid van de partijraad en duwt bij de gemeenteraadsverkiezingen de lijst in Lovendegem.
Raes heeft zijn les geleerd. Niet alleen om te kunnen groeien, moest het Belang matigen. ,,Het Belang heeft een paar processen moeten trotseren. Het was de bedoeling om ons monddood te maken. Vandaar dat we voorzichtiger zijn geworden en zeker niet meegaan in het blind avonturisme van die mensen.''
Met dat blind avonturisme bedoelt Raes niet in de eerste plaats het ranzige neonazisme van BBET of Blood & Honour, wel hun stijl. ,,Wij willen niets te maken hebben met hun opvallend voorkomen, met mensen die van top tot teen onder de tatoeages zitten. Wij hebben graag mensen die niemand afstoten door hun houding of hun paramilitaire kleding.''
En het neonazisme? ,,Ik hoor dat woord niet graag'', zegt Raes. ,,Wij bekommeren ons om de problemen van vandaag. Die mensen zijn uitgesproken racisten, wij niet. Wij zijn voor een systeem waarbij volkeren binnen hun eigen grenzen blijven. Wij minachten geen andere rassen en tolereerden nooit dat zwarten zomaar op straat worden gemolesteerd. Onze beweging respecteert de democratische, wettelijke weg. Wij hebben geen wapens nodig om onze ideeën te laten doordringen.''
Wettelijkheid en radicaliteit vallen steeds moeilijker te rijmen, geeft Raes toe. ,,In de jaren zeventig bestonden minder taboes over krasse taal of reminiscenties aan de jaren dertig en veertig. De maatregelen tegen ons waren toen niet zo uitgesproken en vastberaden. Maar Odal kwam niet van de grond door de vele processen. Ze zijn zwaar gestraft, met boetes en dure processen die veel van die mensen niet meer konden betalen. Zo raken we nergens, hebben ze snel gemerkt.''
Hij is blijven kiezen voor de politiek, zegt hij. ,,Rechts van het Belang is politiek niet mogelijk. Wij onthouden ons van stellingnamen die een kleine minderheid van onze leden aantrekkelijk vindt, maar die ons afremmen. We voelen er niets voor om met die mensen verbonden te worden. We hebben ze niet in de hand, ze volgen de partijlijn niet, ze brengen ons politiek niets bij.''
Militant
Sommige neonazi's begrijpen het opportunisme van Vlaams Belang best, zoals de blogger 'Wehrwolf' op de internetsite Stormfront: ,,Het VB vaart noodgedwongen een meer gematigde koers, onder meer onder druk van een steeds repressievere wetgeving die echte kritiek op de multikul onmogelijk maakt. De huidige 'pro-zionistische' koers is er enkel omdat er momenteel geen andere manier is om eventueel aan de macht te komen. Hier en daar zijn er pipo's die het serieus nemen, maar dat is een minderheid.''
Maar het frustreert de radicalen dat ze er politiek niet flinker tegenaan kunnen gaan. Soms probeert een groepje het wel nog, zoals Nation in Brussel (994 stemmen bij de federale verkiezingen in 2003) of de lijst Protest, die in Antwerpen opkomt voor de gemeenteraadsverkiezingen. Protest is drie man, een ervan heet Wolf Kussé, een voormalig Vlaams Blok-militant die de beweging Groen Rechts oprichtte. Groen Rechts (met alle sympathisanten erbij 100 man, zegt Kussé) combineert rechts-radicalisme met ecologie: de zuiverheid van een biotoop en de raciale zuiverheid laten zich in dezelfde termen beschrijven.
Kussé, die zijn 'plichten als actief militant' ernstig neemt, kent Blood & Honour, en BBET, en Combat 18. Maar hij heeft grote meningsverschillen met BBET, zegt hij, over het Midden-Oosten, of over hun ideeën over polygamie en spermabanken. Hij noemt ze ,,van de pot gerukt''.
Als orthodox volksnationalist pleit hij voor raciale zuiverheid. ,,Er is geen onderscheid nodig in onze houding tegenover joden of islamieten, tussen criminele of niet-criminele vreemdelingen. Wij zien hen het liefst allemaal vertrekken, ook als ze hier geboren zijn.'' Ook Kussé, die uit stamt uit een donkere Vlaams-nationalistische familie en een ,,vriend en bewonderaar'' van wijlen Eriksson is, zegt dat hij geen racist is. Hij kijkt op geen enkel ras neer, hij wil het ras alleen zuiver houden. De Vlaamse overheid moet haar burgers op alle vlakken prioritair behandelen. ,,Een gezonde vorm van xenofobie om de eigen cultuur te bewaren is eigen aan elk volk."
Zo ziet politiek eruit, rechts van het Belang. Het verschil met het vroegere Blok is klein. Kussé stapte dan ook niet uit het Blok omdat hij zijn ideeën er niet kwijt kon, maar omdat de partij ,,hypocriet'' werd. Omdat ,,tafelspringers'' bij de lijstvorming voorrang kregen op de militanten. En vanwege Guido Tastenhoye, want Kussé kan er niet bij dat een Belang-kamerlid getrouwd is en kinderen heeft met een Aziatische vrouw, ,,die fysiek geen deel heeft aan een erfenis van honderden jaren Vlaming zijn''.
,,Mensen hebben behoefte aan klare taal. Maar je mag hier niets meer zeggen'', klaagt Kussé. Hij voelt zich verdrongen door ,,het regime dat zich vastklampt aan het multiculturele project en dat elke vorm van trots, zelfverdediging en eigenwaarde wettelijk heeft klemgezet''.
Het wapenvertoon van BBET noemt hij ,,een stommiteit die het imago van radicaal-rechts heel veel schade toebrengt''. Wapenfreaks, domme toogrevolutionairen die al met één been in de criminaliteit staan. Onvergeeflijk voor rechtse militanten. ,,Maar ik begrijp het in dit klimaat. Dat is wat het regime oogst met zijn vervolging van nationalisten. Als de wet elke uitlaatklep blokkeert met een paranoïde racismewetgeving, zoeken mensen een uitlaatklep buiten de wet. Je kunt geen enkel radicaal standpunt meer innemen zonder verdacht te worden van racisme.''
Dura lex
Hoe hoog de zich ongenaakbaar achtende ondergrondse scène ook de toon verheft, als ze over de schreef gaat, krijgt ze te maken met de racismewet, gerechtelijke vervolging en, misschien nog efficiënter, morele afkeuring. Het resultaat is dat het politieke bedrijf zich zuiverde van al te gortig racistisch gedachtegoed. Het Belang moest verschonen, rechts ervan is politiek onleefbaar. De revolutionaire droom en het wapenarsenaal van BBET zijn daarom eerder een laatste stuiptrekking van radicaal-rechts dan de terroristische heropstanding ervan.
DS, 17-09-2006
De mannen met vuisten die dromen van Hitler en een zuiver ras, heetten tot enkele jaren geleden 'radicale militanten' voor de Vlaams-nationalistische zaak. Nu zijn ze 'bietekwieten', al hebben ze oorlogswapens in de kelder. Aan de extreme rechterzijde ontpopten de stoottroepen zich tot ongeleide projectielen.
VLAAMS Belang lijkt definitief van de haak. De vorige week gearresteerde rechts-radicale militairen fantaseerden erover om niet alleen de ,,allochtone oproerkraaier'' Dyab Abu Jahjah, maar ook Filip Dewinter om te brengen. Die neonazi's van Bloed, Bodem, Eer en Trouw (BBET) konden dus niets te maken hebben met de partij. De advocaten van de verdachten en Vlaams Belang besloten eensgezind: dit zijn geschifte wapenfreaks met een uit de hand gelopen hobby.
Ook het gerechtelijk onderzoek gaat de laatste dagen die richting uit, na spectaculaire berichten over de vondst van 400 wapens, gaande van boksijzers tot Uzi-machinegeweren. ,,Cafépraat'', zo bestempelt het parket die moordplannen. Zelfs de antifascisten van Blokwatch en Blokbuster zien de arrestanten tot niet veel meer in staat dan geïsoleerd geweld, het in elkaar slaan van een gekleurde passant of een blanke volksgenoot met de verkeerde ideeën. De neonazi's hebben daarin een reputatie te verdedigen. Maar de gerechtelijke actie getuigt toch van een gezonde voorzorg. Met de nodige motivatie en een Uzi zijn er niet veel labiele gekken nodig om een drama aan te richten.
Toch is het politieke verhaal daarmee niet rond. Er is niet eens een lang geheugen nodig om te weten dat Vlaanderen altijd zijn radicaal-rechtse stoottroepen heeft gehad. Vroeger kregen ze onderdak in de ideologisch niet zo nauw kijkende herberg van het Vlaams-nationalisme. Dat ze nu afdrijven naar criminaliteit, ongericht geweld en wapenhandel, geeft aan dat er iets is veranderd in de uiterst-rechtse franje van de Vlaamse politiek.
Taboes
Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael dacht aan clubjes als BBET toen hij begin deze maand voorstelde om racistische organisaties te verbieden. Maar dan kende die Dewael ons nog niet, aldus 'Paul Kruger', een pseudoniem van de BBET-woordvoerder. ,,Uit angst voor maatschappelijk ostracisme en gerechtelijke vervolging zal (nagenoeg) iedereen binnen de lijntjes van het toelaatbare kleuren'', liet hij via het internet weten. ,,Alleen querulanten als uw BBET-redactie zullen obstinaat de taboes trotseren.''
Een paar dagen later, op 7 september, bleek dat niet helemaal grootspraak te zijn. Toen arresteerde de politie anderhalf dozijn rechts-radicalen met BBET-connecties, vooral militairen. Sindsdien is 'Kruger' verdwenen uit cyberspace - volgens een sympathisant zit hij nu ook in de nor.
Tot nu toe voelde 'Kruger' zich veilig. Niemand kon BBET wat doen, want het was geen klassieke ledenorganisatie, wel een website (die nu op non-actief staat) en een tijdschrift, met daaromheen een losse groep lezers en sympathisanten. De club organiseerde ook informatieavonden, herdacht de hoogdagen van het Derde Rijk en de geboortedag van Adolf Hitler, en organiseerde reisjes, vooral naar Duitsland, om nazi-plekken te bezoeken of deel te nemen aan extreem-rechtse betogingen.
Schimmig
BBET is zo schimmig als de rest van het veelkleurige rechts-radicale milieu in Vlaanderen. Het is een afsplitsing van een afsplitsing, die haar oorsprong vindt in het internationale skinheadmilieu van Blood & Honour. Hitler blijft hun voorbeeld in hun strijd om het Arische ras ruiver te houden. (zie kader)
Die stromingen inspireren zich graag op Amerikaans, Duits of Brits ideeëngoed, maar ze zijn veel meer dan alleen importproducten. Ze stammen uit de rechterkant van het Vlaams-nationalisme, waar al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog een revanchistische, extreem-rechtse subcultuur heerst. Die omvatte verbitterde collaborateurs, maar ook fascisten die het autoritaire solidarisme van hun in 1940 vermoorde leider Joris Van Severen voortzetten.
In de brede Vlaamse Beweging konden zij altijd op veel begrip rekenen. Ze waren tenslotte 'idealisten' die het goed meenden met Vlaanderen. En ze vormden een interessante electorale reserve voor politici als Johan Sauwens (CD&V), die er tot in 2001 geen graten in zag om de gewezen Oostfrontsoldaten van het Sint-Maartensfonds op te zoeken.
Die zeer gefragmenteerde nationalistische rechterzijde verwachtte veel van het Vlaams Blok. Rechtse Vlaams-nationalistische verenigingen leverden de partij trouwens tot vandaag toe haar structurele ruggengraat. Maar haar groei dwong haar tot een getemperd discours. Zo vervreemdde de rechterzijde van de partij. De opportunistische sympathie van Vlaams Belang voor de joodse gemeenschap in Antwerpen, vindt ze zelfs kortweg verraad.
Bij de gespierde organisaties van extreem-rechts kwam dat verraad hard aan. Eerst mochten ze het vuile werk voor het Belang opknappen, nu wil de partij niet meer met hen gezien worden. Het was al eerder eens gebeurd, met de Vlaamse Militanten Organisatie (VMO), de ordedienst van de jonge Volksunie. De politieke hooligan en neonazi Bert Eriksson maakte er de Vlaamse Militanten Orde van. Die tweede VMO maakte naam toen ze in 1973 met een lamentabele actie de stoffelijke resten van Cyriel Verschaeve uit Oostenrijk terughaalde. Hugo Schiltz noemde hen ,,wandluizen''. In 1983 werd de VMO als privé-militie buiten de wet gesteld. Ze kreeg in het begin van de jaren negentig een opvolger, het Odal Actiecomité, nog altijd met Eriksson als peetvader.
Toen stond Blood & Honour Vlaanderen op, met de steun van de laatste figuren van Odal. Niet langer oudere mannen met een buikje leverden het voetvolk, maar jongelui, tieners en twintigers met kaalgeschoren hoofden. Zoals andere radicale groepjes zijn ze gemarginaliseerd. Structurele banden met het Belang hebben ze niet meer, ook niet volgens Blokwatch en Blokbuster, maar er zijn natuurlijk nog wel contacten. Ten minste één van de arrestanten van vorige week, Gert P. uit Zonhoven, is al jaren een actief partijlid.
Processen
Zo belandt Vlaams Belang in een lastige spagaat, vooral de oude rechterzijde ervan. ,,Het Vlaams Belang neemt geen afstand van radicale groepen'', zo omschrijft Roeland Raes de evenwichtsoefening, ,,wel van groepen waar we geen gezag over hebben, die gratuite uitspraken doen over wat ze allemaal gaan doen, dingen die wij niet wensen''.
Raes (72) weet waarover hij spreekt. Deze laatste mohikaan van de oude garde hield altijd de erfenis van Van Severen in ere, was een graag geziene gast bij het Sint-Maartensfonds, steunde de VMO en richtte het radicale Voorpost op, waarvan hij nog altijd het tijdschrift Revolte leidt. En hij heeft met twee BBET-verdachten gemeen dat hij een cliënt van advocaat Piet Noë is. Want Raes moet zich voor de rechtbank verantwoorden wegens negationisme, nadat hij op de Nederlandse tv zijn twijfels had geventileerd over de Holocaust. Die uitspraken kostten hem onder meer zijn senatorschap, maar nooit distantieerde de partij zich van hem. Hij is gecoöpteerd lid van de partijraad en duwt bij de gemeenteraadsverkiezingen de lijst in Lovendegem.
Raes heeft zijn les geleerd. Niet alleen om te kunnen groeien, moest het Belang matigen. ,,Het Belang heeft een paar processen moeten trotseren. Het was de bedoeling om ons monddood te maken. Vandaar dat we voorzichtiger zijn geworden en zeker niet meegaan in het blind avonturisme van die mensen.''
Met dat blind avonturisme bedoelt Raes niet in de eerste plaats het ranzige neonazisme van BBET of Blood & Honour, wel hun stijl. ,,Wij willen niets te maken hebben met hun opvallend voorkomen, met mensen die van top tot teen onder de tatoeages zitten. Wij hebben graag mensen die niemand afstoten door hun houding of hun paramilitaire kleding.''
En het neonazisme? ,,Ik hoor dat woord niet graag'', zegt Raes. ,,Wij bekommeren ons om de problemen van vandaag. Die mensen zijn uitgesproken racisten, wij niet. Wij zijn voor een systeem waarbij volkeren binnen hun eigen grenzen blijven. Wij minachten geen andere rassen en tolereerden nooit dat zwarten zomaar op straat worden gemolesteerd. Onze beweging respecteert de democratische, wettelijke weg. Wij hebben geen wapens nodig om onze ideeën te laten doordringen.''
Wettelijkheid en radicaliteit vallen steeds moeilijker te rijmen, geeft Raes toe. ,,In de jaren zeventig bestonden minder taboes over krasse taal of reminiscenties aan de jaren dertig en veertig. De maatregelen tegen ons waren toen niet zo uitgesproken en vastberaden. Maar Odal kwam niet van de grond door de vele processen. Ze zijn zwaar gestraft, met boetes en dure processen die veel van die mensen niet meer konden betalen. Zo raken we nergens, hebben ze snel gemerkt.''
Hij is blijven kiezen voor de politiek, zegt hij. ,,Rechts van het Belang is politiek niet mogelijk. Wij onthouden ons van stellingnamen die een kleine minderheid van onze leden aantrekkelijk vindt, maar die ons afremmen. We voelen er niets voor om met die mensen verbonden te worden. We hebben ze niet in de hand, ze volgen de partijlijn niet, ze brengen ons politiek niets bij.''
Militant
Sommige neonazi's begrijpen het opportunisme van Vlaams Belang best, zoals de blogger 'Wehrwolf' op de internetsite Stormfront: ,,Het VB vaart noodgedwongen een meer gematigde koers, onder meer onder druk van een steeds repressievere wetgeving die echte kritiek op de multikul onmogelijk maakt. De huidige 'pro-zionistische' koers is er enkel omdat er momenteel geen andere manier is om eventueel aan de macht te komen. Hier en daar zijn er pipo's die het serieus nemen, maar dat is een minderheid.''
Maar het frustreert de radicalen dat ze er politiek niet flinker tegenaan kunnen gaan. Soms probeert een groepje het wel nog, zoals Nation in Brussel (994 stemmen bij de federale verkiezingen in 2003) of de lijst Protest, die in Antwerpen opkomt voor de gemeenteraadsverkiezingen. Protest is drie man, een ervan heet Wolf Kussé, een voormalig Vlaams Blok-militant die de beweging Groen Rechts oprichtte. Groen Rechts (met alle sympathisanten erbij 100 man, zegt Kussé) combineert rechts-radicalisme met ecologie: de zuiverheid van een biotoop en de raciale zuiverheid laten zich in dezelfde termen beschrijven.
Kussé, die zijn 'plichten als actief militant' ernstig neemt, kent Blood & Honour, en BBET, en Combat 18. Maar hij heeft grote meningsverschillen met BBET, zegt hij, over het Midden-Oosten, of over hun ideeën over polygamie en spermabanken. Hij noemt ze ,,van de pot gerukt''.
Als orthodox volksnationalist pleit hij voor raciale zuiverheid. ,,Er is geen onderscheid nodig in onze houding tegenover joden of islamieten, tussen criminele of niet-criminele vreemdelingen. Wij zien hen het liefst allemaal vertrekken, ook als ze hier geboren zijn.'' Ook Kussé, die uit stamt uit een donkere Vlaams-nationalistische familie en een ,,vriend en bewonderaar'' van wijlen Eriksson is, zegt dat hij geen racist is. Hij kijkt op geen enkel ras neer, hij wil het ras alleen zuiver houden. De Vlaamse overheid moet haar burgers op alle vlakken prioritair behandelen. ,,Een gezonde vorm van xenofobie om de eigen cultuur te bewaren is eigen aan elk volk."
Zo ziet politiek eruit, rechts van het Belang. Het verschil met het vroegere Blok is klein. Kussé stapte dan ook niet uit het Blok omdat hij zijn ideeën er niet kwijt kon, maar omdat de partij ,,hypocriet'' werd. Omdat ,,tafelspringers'' bij de lijstvorming voorrang kregen op de militanten. En vanwege Guido Tastenhoye, want Kussé kan er niet bij dat een Belang-kamerlid getrouwd is en kinderen heeft met een Aziatische vrouw, ,,die fysiek geen deel heeft aan een erfenis van honderden jaren Vlaming zijn''.
,,Mensen hebben behoefte aan klare taal. Maar je mag hier niets meer zeggen'', klaagt Kussé. Hij voelt zich verdrongen door ,,het regime dat zich vastklampt aan het multiculturele project en dat elke vorm van trots, zelfverdediging en eigenwaarde wettelijk heeft klemgezet''.
Het wapenvertoon van BBET noemt hij ,,een stommiteit die het imago van radicaal-rechts heel veel schade toebrengt''. Wapenfreaks, domme toogrevolutionairen die al met één been in de criminaliteit staan. Onvergeeflijk voor rechtse militanten. ,,Maar ik begrijp het in dit klimaat. Dat is wat het regime oogst met zijn vervolging van nationalisten. Als de wet elke uitlaatklep blokkeert met een paranoïde racismewetgeving, zoeken mensen een uitlaatklep buiten de wet. Je kunt geen enkel radicaal standpunt meer innemen zonder verdacht te worden van racisme.''
Dura lex
Hoe hoog de zich ongenaakbaar achtende ondergrondse scène ook de toon verheft, als ze over de schreef gaat, krijgt ze te maken met de racismewet, gerechtelijke vervolging en, misschien nog efficiënter, morele afkeuring. Het resultaat is dat het politieke bedrijf zich zuiverde van al te gortig racistisch gedachtegoed. Het Belang moest verschonen, rechts ervan is politiek onleefbaar. De revolutionaire droom en het wapenarsenaal van BBET zijn daarom eerder een laatste stuiptrekking van radicaal-rechts dan de terroristische heropstanding ervan.
DS, 17-09-2006