Barst
11th September 2006, 23:38
9/11-industrie
Onze media lijken samen te spannen om ons een trauma in te lepelen dat in wezen een Amerikaans trauma is. Dat de Amerikanen geschokt zijn door de vaststelling dat hun grondgebied geen onneembare burcht is, kan iedereen begrijpen van een land en een volk dat alleen een burgeroorlog heeft meegemaakt en voor het overige al zijn conflicten heeft uitgevochten op vreemde bodem. Maar zijn wij daarom ineens allemaal Amerikaan of New Yorker, zoals de commentator van Le Monde in de opwinding na de aanslagen schreef?
Na vijf jaar zouden onze media toch in staat mogen geacht worden om los te komen van de massahysterie, om de feiten in perspectief te plaatsen en kritisch te evalueren. De aanslagen zijn het excuus geweest om Afghanistan te bombarderen; de invasie in Irak is gevoerd onder valse voorwendselen en heeft een debacle opgeleverd waar de wereld nog lang de gevolgen van zal dragen. Hoe verantwoorden onze media dan deze demagogische campagne om dagenlang onze bevolking te bespelen met een zeer dubieuze solidariteit?
Zou onze aandacht niet beter gaan naar die krachten in de VS die het beleid van hun eigen regering aan de kaak durven te stellen: er is toch een fundamenteel verschil tussen wat de slippendragers van Washington noemen 'een blind anti-Amerikanisme' en een oprechte bekommernis om de ontsporingen in de Amerikaanse buitenlandse en militaristische politiek?
De VS zijn geen monoliet: elke vorm van anti-Amerikanisme die voorbijgaat aan het brede spectrum van opinies en engagement onder het Amerikaanse volk is dom en zelfgenoegzaam. Solidariteit met deze tegenstroom wordt niet in de hand gewerkt door van 'nine eleven' een universeel trauma te maken: getraumatiseerde mensen denken doorgaans niet meer zo helder.
Staf de Wilde (De Haan) (Lezersbrief DS, 11-09-2006)
Onze media lijken samen te spannen om ons een trauma in te lepelen dat in wezen een Amerikaans trauma is. Dat de Amerikanen geschokt zijn door de vaststelling dat hun grondgebied geen onneembare burcht is, kan iedereen begrijpen van een land en een volk dat alleen een burgeroorlog heeft meegemaakt en voor het overige al zijn conflicten heeft uitgevochten op vreemde bodem. Maar zijn wij daarom ineens allemaal Amerikaan of New Yorker, zoals de commentator van Le Monde in de opwinding na de aanslagen schreef?
Na vijf jaar zouden onze media toch in staat mogen geacht worden om los te komen van de massahysterie, om de feiten in perspectief te plaatsen en kritisch te evalueren. De aanslagen zijn het excuus geweest om Afghanistan te bombarderen; de invasie in Irak is gevoerd onder valse voorwendselen en heeft een debacle opgeleverd waar de wereld nog lang de gevolgen van zal dragen. Hoe verantwoorden onze media dan deze demagogische campagne om dagenlang onze bevolking te bespelen met een zeer dubieuze solidariteit?
Zou onze aandacht niet beter gaan naar die krachten in de VS die het beleid van hun eigen regering aan de kaak durven te stellen: er is toch een fundamenteel verschil tussen wat de slippendragers van Washington noemen 'een blind anti-Amerikanisme' en een oprechte bekommernis om de ontsporingen in de Amerikaanse buitenlandse en militaristische politiek?
De VS zijn geen monoliet: elke vorm van anti-Amerikanisme die voorbijgaat aan het brede spectrum van opinies en engagement onder het Amerikaanse volk is dom en zelfgenoegzaam. Solidariteit met deze tegenstroom wordt niet in de hand gewerkt door van 'nine eleven' een universeel trauma te maken: getraumatiseerde mensen denken doorgaans niet meer zo helder.
Staf de Wilde (De Haan) (Lezersbrief DS, 11-09-2006)