Fiscale amnestie: een echte Belgenmop!

[Barst]

Fiscale amnestie stevent af op fiasco

BRUSSEL - De fiscale amnestie stevent af op een fiasco. Uit een rondvraag blijkt dat drie van de vier grootste banken (Fortis weigert elke commentaar) tot nu samen 328 fiscale attesten afgeleverd hebben. Volgens de eerste voorzichtige indicaties schommelt de gemiddelde heffing per attest tussen de 20.000 en 30.000 euro. Om op die manier de 850 miljoen euro, waarop gemikt wordt, te halen zouden zeker 28.000 tot 42.500 fiscale zondaars berouw moeten tonen.

[Barst]

COMMENTAAR. Fiscale amnestie baadt in onzekerheid


,,Wie de wortel niet neemt, krijgt van de stok.'' Dat is een van de favoriete oneliners van de minister van Financiën, Didier Reynders, als hij het heeft over zijn geesteskind, de fiscale amnestie. Deze ,,eenmalig bevrijdende aangifte'' (EBA) - zo beweerde de minister op talloze persconferenties over dit thema - zou fiscale fraudeurs absolutie verlenen en terzelfder tijd 850 miljoen euro (zowat 35 miljard oude Belgische franken) in de schatkist brengen.


De fiscale amnestie werd een paradepaardje van de liberalen. De socialistische coalitiepartners mochten er dan met hun hart niet bij zijn, voor de goede vrede in het huishouden stemden ze in met deze witwasoperatie.

Uit een rondvraag van deze krant blijkt vandaag dat deze sterk gemediatiseerde operatie op een regelrecht fiasco afstevent. De Belgen zijn blijkbaar niet geïnteresseerd in de wortel. En vrezen de stok niet. Deutsche Bank bijvoorbeeld, dat een grootse campagne opzette om fiscale zondaars over te halen via hun diensten te regulariseren, werkte amper zestig dossiers af. De toestand bij andere financiële instellingen is nauwelijks beter.

Natuurlijk hebben de betrokkenen nog wel even de tijd. Maar deze eerste harde cijfers bevestigen in elk geval wat in het financiële milieu al langer wordt gefluisterd: de maatregel wordt een flop. Het hupse paarse paradepaardje veranderde wel heel snel in een kreupele stervende knol.

De belangrijkste oorzaak voor deze mislukking kun je in één woord samenvatten: rechtsonzekerheid. Grote en kleine zondaars zijn nu eenmaal pas bereid hun zonden te komen opbiechten, als ze weten dat die dan ook voor eens en altijd vergeten en vergeven zijn. Dat betekent dat de overheid om te beginnen een sluitend wettelijk kader moet bieden en - nog belangrijker - het vertrouwen van de betrokkenen moet verdienen.

De lijdensweg van de voorbije maanden is allesbehalve vertrouwenwekkend. Fiscalisten, aan wier woorden betrokkenen nu eenmaal meer geloof hechten dan aan die van een te wispelturige overheid, hebben altijd aangeraden om te wachten tot ook het Vlaamse decreet over de fiscale amnestie rond is. Groen!, dat een meerderheid leverde in Vlaanderen, heeft dat Vlaamse successieluik consequent geblokkeerd. CD&V beweerde in het verleden hardop ook in meerderheid dit Vlaamse decreet nooit te zullen goedkeuren. Sterker nog, de partij stapte naar het Arbitragehof omdat de EBA in haar ogen de eerlijke belastingbetaler zou discrimineren. Zo'n politiek klimaat schrikt fiscale zondaars af.

Maar er is meer. Hoe slordig het wetgevend werk over de fiscale amnestie wel is, bleek enkele weken geleden toen fiscale adviseurs duidelijk maakten dat er nog steeds sluipwegen zijn rond de EBA om informeel te regulariseren. En gisteren gaf ook de Raad van State de wetgever een tik op de vingers.

Het verhaal van de fiscale amnestie weerspiegelt te goed het verhaal van de regering-Verhofstadt: heel veel politieke ambitie en veel goede wil, maar een gebrek aan volharding en techniciteit om dat voluntarisme ook in degelijk beleid te vertalen. Goed bestuur is zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Dat is de basis voor vertrouwen tussen de overheid en de burger. Tussen de politiek en de maatschappij.


08/07/2004 Door Peter Vandermeersch

©Copyright De Standaard