Barst
21st July 2006, 02:06
Geslaagd door procedurefouten
ALS directeur van een secundaire school word ik geconfronteerd met een vrij nieuw spook dat de vakantie bedreigt: een beroep tegen de eindbeslissing van de delibererende klassenraad. De ouders en/of de leerling in kwestie vinden dat het attest dat op het einde van het schooljaar is toegekend, niet correct is. Ze vinden dat de klassenraad zijn werk moet overdoen, lees: een gunstiger vonnis vellen.
Op zich is zo'n beroep een verdedigbare vernieuwing: leerlingen en ouders kunnen het gevoel hebben dat de eindbeslissing niet helemaal terecht is of dat een andere beslissing, een mildere, beter aansluit bij de prestaties van het voorbije jaar. Een rem op de bijna totalitaire macht van de school en de leerkrachten. Een middel om allerlei 'wraakacties' van gebelgde en getergde leerkrachten en directies tegen te gaan. Een correctie op beslissingen die te zeer vanuit een eng schools standpunt genomen zouden zijn. Een vooruitgang dus.
Jammer genoeg verwordt die mogelijkheid om beroep aan te tekenen stilaan tot een truc om op een slinkse wijze iets te verkrijgen dat men eigenlijk niet verdiend heeft. De ouders én de leerling weten wel dat het vonnis van juni gerechtvaardigd is - daarvóór hebben zij een aantal rapporten ,,dagelijks werk'' en examens gekregen, mét een aantal brieven die erop wezen dat de zaken niet gunstig aan het evolueren waren - maar ze weten dat het daar nu eigenlijk niet meer over gaat.
Over het hele jaar onvoldoende op verscheidene vakken, zelfs vakken die het zwaartepunt vormen van de studierichting waar zoon of dochter niet voor geslaagd is. Geen probleem. De betwisting gaat dan ook niet over de kern van de zaak. Daar kan geen punt gehaald worden. Zoon of dochter heeft inderdaad veel te weinig tijd en moeite aan de studie besteed. Er zijn zoveel leukere dingen in het leven.
Pas in juni of begin juli wordt het onderwijs, het leren ernstig genomen. Niet voor wat het inhoudt, maar voor het eindresultaat, het attestje of documentje. Hoe dat verkregen wordt, speelt geen rol. Dan treedt het beroep tegen de klassenraad in werking. Heeft de school wel voldoende aan remediëring gedaan (een bastaardwoord in de volle zin van het woord, om uit te drukken dat er geprobeerd wordt de tekorten te verhelpen)? Een moeilijke zaak natuurlijk om iemand die de gewone opdrachten niet afmaakt en indient te remediëren door middel van extra opdrachten. Hebben de leerkrachten en de school wel voldoende ,,nota's in de agenda'' geschreven? Zijn de tekortkomingen met andere woorden wel voldoende ,,op papier gezet''.
In een echte school, een school die zich bezighoudt met de ontwikkeling en het onderwijzen van jongeren, moet het antwoord hierop eigenlijk neen zijn. Een school is immers geen verzamelplaats van statistieken, geen controlemechanisme. Door de huidige evolutie, door de dreiging van de beroepscommissies, gaan scholen zich echter 'indekken'. Bewijzen verzamelen die moeten aantonen dat de school het uiterste heeft gedaan, althans op papier. Echt werken met de leerling, tijd spenderen aan echte begeleiding is niet zo belangrijk. Als alles maar op papier staat.
Omdat scholen daar niet echt mee bezig zijn en kunnen zijn, ligt hier een breed werkterrein open voor advocaten. Op basis van de papieren neerslag van het schooljaar zal men recht spreken. Maar niemand spreekt nog rechtuit. Tieners leren eruit dat je echt wel gek moet zijn om nog te werken en te studeren. Dankzij deze prachtige omweg zullen ze krijgen wat ze willen, op basis van 'procedurefouten'. Geen wonder dat het cynisme over de waarden van de samenleving toeneemt.
Wat moet de school doen? Een laffe houding aannemen en capituleren om te vermijden dat de zaak nog verder en hoger wordt beslist? Op die manier oneerlijk handelen tegenover alle anderen die een negatief rapport ontvingen, maar zich wel konden neerleggen bij de beslissing van de scheidsrechter? Of moet de school zich vanaf 1 september beginnen wapenen met allerlei aantekeningen, brieven naar de ouders, remediëringsopdrachten, enzovoort?
Of moet de school gewoon elke dag eerlijk haar best doen om tieners iets bij te brengen, tegen 'schoolmoeheid', gedrags- en leerproblemen, sociale druk en andere in? Omdat ik van de leerlingen hou, al meer dan dertig jaar, geloof ik dat alleen de laatste mogelijkheid onze keuze kan zijn.
André Vansteenbrugge
(De auteur is directeur van het Koninklijk Atheneum Oudenaarde)
DS, 20-07-2006
ALS directeur van een secundaire school word ik geconfronteerd met een vrij nieuw spook dat de vakantie bedreigt: een beroep tegen de eindbeslissing van de delibererende klassenraad. De ouders en/of de leerling in kwestie vinden dat het attest dat op het einde van het schooljaar is toegekend, niet correct is. Ze vinden dat de klassenraad zijn werk moet overdoen, lees: een gunstiger vonnis vellen.
Op zich is zo'n beroep een verdedigbare vernieuwing: leerlingen en ouders kunnen het gevoel hebben dat de eindbeslissing niet helemaal terecht is of dat een andere beslissing, een mildere, beter aansluit bij de prestaties van het voorbije jaar. Een rem op de bijna totalitaire macht van de school en de leerkrachten. Een middel om allerlei 'wraakacties' van gebelgde en getergde leerkrachten en directies tegen te gaan. Een correctie op beslissingen die te zeer vanuit een eng schools standpunt genomen zouden zijn. Een vooruitgang dus.
Jammer genoeg verwordt die mogelijkheid om beroep aan te tekenen stilaan tot een truc om op een slinkse wijze iets te verkrijgen dat men eigenlijk niet verdiend heeft. De ouders én de leerling weten wel dat het vonnis van juni gerechtvaardigd is - daarvóór hebben zij een aantal rapporten ,,dagelijks werk'' en examens gekregen, mét een aantal brieven die erop wezen dat de zaken niet gunstig aan het evolueren waren - maar ze weten dat het daar nu eigenlijk niet meer over gaat.
Over het hele jaar onvoldoende op verscheidene vakken, zelfs vakken die het zwaartepunt vormen van de studierichting waar zoon of dochter niet voor geslaagd is. Geen probleem. De betwisting gaat dan ook niet over de kern van de zaak. Daar kan geen punt gehaald worden. Zoon of dochter heeft inderdaad veel te weinig tijd en moeite aan de studie besteed. Er zijn zoveel leukere dingen in het leven.
Pas in juni of begin juli wordt het onderwijs, het leren ernstig genomen. Niet voor wat het inhoudt, maar voor het eindresultaat, het attestje of documentje. Hoe dat verkregen wordt, speelt geen rol. Dan treedt het beroep tegen de klassenraad in werking. Heeft de school wel voldoende aan remediëring gedaan (een bastaardwoord in de volle zin van het woord, om uit te drukken dat er geprobeerd wordt de tekorten te verhelpen)? Een moeilijke zaak natuurlijk om iemand die de gewone opdrachten niet afmaakt en indient te remediëren door middel van extra opdrachten. Hebben de leerkrachten en de school wel voldoende ,,nota's in de agenda'' geschreven? Zijn de tekortkomingen met andere woorden wel voldoende ,,op papier gezet''.
In een echte school, een school die zich bezighoudt met de ontwikkeling en het onderwijzen van jongeren, moet het antwoord hierop eigenlijk neen zijn. Een school is immers geen verzamelplaats van statistieken, geen controlemechanisme. Door de huidige evolutie, door de dreiging van de beroepscommissies, gaan scholen zich echter 'indekken'. Bewijzen verzamelen die moeten aantonen dat de school het uiterste heeft gedaan, althans op papier. Echt werken met de leerling, tijd spenderen aan echte begeleiding is niet zo belangrijk. Als alles maar op papier staat.
Omdat scholen daar niet echt mee bezig zijn en kunnen zijn, ligt hier een breed werkterrein open voor advocaten. Op basis van de papieren neerslag van het schooljaar zal men recht spreken. Maar niemand spreekt nog rechtuit. Tieners leren eruit dat je echt wel gek moet zijn om nog te werken en te studeren. Dankzij deze prachtige omweg zullen ze krijgen wat ze willen, op basis van 'procedurefouten'. Geen wonder dat het cynisme over de waarden van de samenleving toeneemt.
Wat moet de school doen? Een laffe houding aannemen en capituleren om te vermijden dat de zaak nog verder en hoger wordt beslist? Op die manier oneerlijk handelen tegenover alle anderen die een negatief rapport ontvingen, maar zich wel konden neerleggen bij de beslissing van de scheidsrechter? Of moet de school zich vanaf 1 september beginnen wapenen met allerlei aantekeningen, brieven naar de ouders, remediëringsopdrachten, enzovoort?
Of moet de school gewoon elke dag eerlijk haar best doen om tieners iets bij te brengen, tegen 'schoolmoeheid', gedrags- en leerproblemen, sociale druk en andere in? Omdat ik van de leerlingen hou, al meer dan dertig jaar, geloof ik dat alleen de laatste mogelijkheid onze keuze kan zijn.
André Vansteenbrugge
(De auteur is directeur van het Koninklijk Atheneum Oudenaarde)
DS, 20-07-2006